Το ημερολόγιο ενός αλόγου!
Ημέρα πρώτη:
Κρυώνω λίγο και αυτό το έντονο φως δεν μπορώ να το καταλάβω , τα πόδια μου είναι λίγο αδύναμα για να σηκωθώ. Η καλή μου η μαμά δεν έχει σταματήσει να με χαϊδεύει με τη γλώσσα της.. σιγά σιγά καταφέρνω και σηκώνομαι. Τώρα μπορώ να πίνω και το γάλα μου.. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα πλάσμα, άνθρωπο μου τον είπε η μαμά μου. Δεν ξέρω όμως πώς να αντιδράσω, φοβάμαι λίγο..
5 Μηνών
Πλέον έχω γίνει δυνατός! Κάθε φορά που μας βγάζουν έξω από το στάβλο, μ' αρέσει πολύ να τρέχω γύρω από τη μαμά μου όσο εκείνη τρώει. Ο άνθρωπος είναι καλός τελικά, μας δίνει φαγητό, μας χαϊδεύει. Καμιά φορά πηγαίνω και τον πειράζω με το στόμα μου, εκείνος δυσανασχετεί για λίγο αλλά στο τέλος γελάει κ με παίρνει αγκαλιά.
6 Μηνών
Δεν ξέρω, σήμερα η μέρα είναι περίεργη.. ο άνθρωπος όλο ξεφυσάει και είναι νευρικός. Τον νιώθω στεναχωρημένο. Τι να συμβαίνει άραγε; Κάποια στιγμή ήρθε κοντά με έναν άλλο άνθρωπο που δεν τον είχα ξαναδεί. Ο ξένος με κοιτούσε περίεργα με έπιανε και κάτι έλεγαν μεταξύ τους. Ξαφνικά μου έβαλαν αυτό το πράγμα στο κεφάλι και άρχισαν να με παίρνουν μακριά από τη μαμά μου! Εκείνη να με φωνάζει με αγωνία! Φοβάμαι τόσο πολύ, πού με πάνε;! Τη φώναζα κι εγώ, αντιστεκόμουν, αλλά μάταια! Με έβαλαν σε ένα μεγάλο κουτί και ξεκινήσαμε για κάπου, αλλά πού;.. Νιώθω τόσο λυπημένος...
10 Μηνών
Η νέα μου ζωή δεν μου αρέσει, θέλω την ασφάλεια και τη σιγουριά της μαμάς μου, το φαΐ είναι λίγο και ο άνθρωπος που με φροντίζει δεν μου φέρεται καλά. Με χτυπάει κιόλας καμία φορά γιατί λέει πρέπει να μάθω να φέρομαι..
Είναι και άλλα άλογα γύρω μου αλλά νιώθω τόσο μόνος. Ποτέ δεν μας αφήνει να παίξουμε! Βγαίνουμε πολύ σπάνια έξω. Το παλιότερο άλογο του στάβλου είναι 15 χρονών και έζησε όλη τη ζωή του εδώ. Το σώμα του αδύνατο, έχει και κάποιες πληγές στην πλάτη, το βλέμμα απλανές και όταν τον ρώτησα "γιατί" μου απάντησε "θα καταλάβεις"...
2 Χρονών
Έφτασα δύο χρονών. Και ενώ κάποια άλογα έρχονται και κάποια φεύγουν χωρίς να τα ξαναδούμε εγώ είμαι ακόμα εδώ. Σήμερα ο άνθρωπος με πήρε έξω, είναι ώρα λέει να με εκπαιδεύσει. Κάτι μου έβαλε στην πλάτη και εγώ φοβήθηκα τόσο πολύ, άρχισα να τρέχω και να κλωτσάω στον αέρα και εκείνος γέλαγε ενώ ταυτόχρονα με χτύπαγε με ένα ξύλο.
3 Χρονών
Τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να σπάνε, κλωτσάω τους τοίχους και χλιμιντρίζω όλη την ώρα. Σήμερα ήρθε ένας άνθρωπος ξένος, μας κοιτούσε όλους καλά καλά ώσπου έφτασε σε εμένα. Αφού με περιεργάστηκε είπε ότι με θέλει, ο άνθρωπος του απάντησε πως είμαι δύσκολος και δεν αξίζω και πολλά. Ο ξένος χαμογέλασε περίεργα και κανόνισε τη μεταφορά μου.. μπήκα πάλι σε εκείνο το κουτί...
5 Χρονών
Αυτό το σπίτι είναι πιο καλό. Έχω αρκετό φαΐ και καθαρό νερό! Καμιά φορά με βγάζουν και έξω για να βοσκήσω. Όμως κάθε μέρα μου βάζουν αυτό το πράγμα στην πλάτη, αρκετές φορές τη μέρα και διαφορετικοί άνθρωποι ανεβαίνουν πάνω μου. Ενώ είμαι δυνατός στο σώμα η ψυχή μου είναι αδύναμη. Δεν έχω διάθεση να αντιδράσω...
7 Χρονών
Σήμερα ήρθε ένας ξένος άνθρωπος και με έβαλε πάλι σε κουτί.
13 Χρονών
Πλέον τραβάω άμαξα το καλοκαίρι και το χειμώνα κουβαλάω ξύλα. Αυτή είναι η δουλειά μου τα τελευταία 6 χρόνια.. είμαι 13 αλλά νιώθω πιο μεγάλος.. έχει αρχίσει να με ενοχλεί το πόδι μου. Το φαΐ είναι αρκετό αλλά δυσκολεύομαι καμιά φορά να το φάω.. είναι και αυτές οι πληγές στο στόμα....
15 Χρονών
Κάθε μέρα κάνω τη δουλειά μου, το σώμα μου ζορίζεται, έχει αδυνατίσει και πονάει, αλλά δε με νοιάζει, δε με νοιάζει τίποτα. Θέλω μόνο να έρχεται η ώρα να γυρίσω στο στάβλο να ξεκουραστώ.
16 Χρονών
Σήμερα ήρθε πάλι ένας ξένος και με πήρε.
Με έβαλε σε εκείνο το κουτί. Έψαχνε λέει ένα άλογο ήρεμο για το παιδί του...
18 Χρονών
Σε αυτό το σπίτι δεν κάνω και πολλά. Όμως νιώθω τόση κούραση και μοναξιά. Δεν ασχολούνται και πολύ μαζί μου πλέον όπως τον πρώτο καιρό. Υπάρχουν και φορές που είμαι λίγο άρρωστος αλλά μου περνάει. Μια μέρα έφεραν και άλλο ένα άλογο. Νέο, δυνατό. Εμένα με πήραν και με άφησαν για μερόνυχτα δεμένο στο διπλανό χωράφι.. άκουσα να λένε πως άρχισα να τους γίνομαι βάρος..
19 Χρόνων
Σήμερα με έβαλαν πάλι στο κουτί.. όχι κάποιος ξένος αυτή τη φορά. Ταξιδεύαμε για αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή σταμάτησε, με κατέβασε, μου έβγαλε το καπίστρι και μου είπε φύγε. Εκείνος ξαναμπήκε στο αμάξι και από τότε δεν τον ξαναείδα.
20 Χρονών
Έχει ένα χρόνο περίπου που είμαι μόνος μου και τριγυρνάω. Δυσκολεύομαι να φάω. Το στόμα μου πονάει πολύ. Είναι χειμώνας και αυτό το κρύο με ζορίζει περισσότερο. Το σώμα μου έχει πληγές και το πόδι χειροτέρεψε. Ξάπλωσα για να ξεκουραστώ, πέρασαν 5 μέρες όμως και δεν έχω ακόμα το κουράγιο να ξανασηκωθώ. Διψάω πολύ.
Έκλεισα τα μάτια μου για λίγο και μέσα στην παγωνιά νιώθω μια άπλετη ζεστασιά. Νομίζω ότι κάτι ακούω!!!! Ένα χλιμίντρισμα ! Σήκωσα το κεφάλι και ήταν η μαμά μου που με καλούσε! Σηκώθηκα απότομα, ούτε πληγές, ούτε κούραση , ούτε δίψα πλέον! Άρχισα να τρέχω προς το μέρος της όπως τότε που ήμουν πουλάρι! Δυνατός και ξέγνοιαστος!
Κοίταξα για λίγο πίσω και θυμήθηκα όλους αυτούς τους ανθρώπους... Αντίο....
Ένα κείμενο της Γεωργίας Μανδηλαρά για εκείνους που δεν έχουν φωνή.
Comentários